தாய் தனது குழந்தையை வலியுடன் பிரசவித்து எடுப்பாளே… அது ஒரு மாதிரியான சுகவேதனை அல்லவா அந்த வலி… அந்த மழலையின் முகத்தைப் பார்க்கும் போது அந்தத் தாயின் வலி வேதனை விலகி போய் மகிழ்ச்சி குடி கொள்ளுமே… அது போல் இருந்தது அவனுக்கு…

அவளது வார்தைகள், அவளது செயல் அவனுக்கு வலிக்கச் செய்த போதும் அது எதனால் என்று உணர்ந்த போது அவனது மனம் மகிழ்ந்து போனது… லேசானது…

அவனது மனவலியில் அவள் மீதான காதல் என்ற குழந்தையைப் பிரசவித்தது அவனது இதயம்…

கள்ளிச்செடியில் காதல் பூ பூத்தத

“இதை எல்லாம் ஸ்டாக் வச்சியிருக்க மாட்டியா…?” அவன் சிடுசிடுத்தான்…

“எப்போதும் வச்சிருப்பேன்… இந்தத் தடவை தான் மறந்துட்டேன்…” தவறு செய்துவிட்ட சிறுகுழந்தை போல் விழித்த மனைவியைக் கண்டு திட்டுவதற்கு மனம் வராது,

“வேலை செய்றவங்க கிட்ட எழுதி கொடு… வாங்கிட்டு வருவாங்க…” என்று அவன் சமாதானமாகக் கூற…

“ஏன் நீங்க போய் வாங்கிட்டு வர மாட்டீங்களா…?” அவள் இடுப்பில் கை வைத்துக் கொண்டு முறைத்தாள்…

“நானா…?” திகைப்பாய் கேட்டான்…

“நீங்க தானே அம்முவோட அப்பா…? அதில் என்ன தப்பிருக்கு…? நீங்க மூணு பெண் குழந்தைகளுக்கு அப்பா மிஸ்டர். சிம்மவிஷ்ணு…

அன்று ஞாயிறு என்பதால் அர்ஜூன், அவந்திகா இருவரும் வீட்டில் இருந்தனர்… அர்ஜூன் மகன் ஸ்ரீராமுடன் விளையாடி கொண்டிருக்க… அவளது அலைப்பேசி அழைத்தது… எடுத்து பார்த்தவன் அது அருந்ததியிடம் இருந்து வந்த அழைப்பு என்றதும் சமையலறையில் இருந்த மனைவியிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்தான்…

“யாருன்னா…?” என்று கேட்டவள் அலைப்பேசியைப் பார்த்ததும் தனது பேச்சை நிறுத்திவிட்டு கணவனைப் பார்த்தாள்…

அவனோ ‘பேசு’ என்பது போல் சைகை செய்துவிட்டு விலகி சென்றான்… அவனது வலியை உணர்ந்தவளாய் அவள் அவனது முதுகை வெறித்தாள்… மீண்டும் வந்த அழைப்பு ஒலி அவளது கவனத்தைத் திருப்பியது… அடுப்பை அணைத்துவிட்டு அலைப்பேசியை உயிர்ப்பித்துக் காதில் வைத்தவள் மேலே பேச ஆரம்பிக்கும் முன்,

“அம்மு,

மௌனமான காதல் ஜீவாவினுடையது… அதில் ஒளிந்திருக்கும் அன்பை சுபியால் மட்டுமே புரிந்து கொள்ள முடியும்… ஜீவாவின் காதல் சப்தமில்லா ஸ்வரமாய் இருந்த போதும் அதை இன்னிசையாய் மாற்றும் வித்தையை அவனது மனைவி மட்டுமே அறிந்திருந்தாள்…

சப்தமில்லா ஸ்வரங்கள் அழகிய இன்னிசையானது இங்கே…!!!

“எப்பொழுதுமே அவசரம் தானா? ஆமாம், எனக்கு ஒரு சந்தேகம்…… நீ கைனகாலஜிஸ்ட் தானே? இல்லை அதுவும் உனக்கு மறந்து போச்சா என்ன?” என்று கூறியதும் அவனைப் புரியாமல் பார்த்தாள் அவன் மனையாள்.

“இப்பொழுது மருத்துவம் எவ்வளவோ முன்னேறி விட்டது. அது டாக்டரான உனக்குத் தெரியாதா? உடல் சார்ந்த உறவு இல்லாமல் செயற்கை முறையில் கருத்தரிப்பது என்று ஒன்று உண்டு அல்லவா?”

இப்பொழுது இளவஞ்சி அவனைப் பிரமிப்புடன் பார்த்தாள்.

“ஏன் நாமும் அந்த மாதிரி குழந்தை பெற்று இருக்கலாமே? உன் மனம் கொஞ்சம் மாறியதும் இதை உன்னிடம் சொல்லி, உன் சம்மதம் பெற வேண்டும் என்று இருந்தேன்.

“என் நினைவின் மிச்ச சொச்சம் எல்லாத்தையும் நீக்கிட்டேன்… இப்போ நீ புது மனுசி… உனக்கான புது வாழ்க்கை உனக்குக் காத்திருக்கிறது… இனியாவது நீ சந்தோசமாக இருக்கணும் பேபி…”

அவனையும் அறியாது வந்த பேபி என்கிற வார்த்தையில் அவளது நெஞ்சம் கசிந்தது… அவனது தண்டனை தனக்குச் சந்தோசத்தைக் கொடுக்கும் என்று நினைத்தால் ஏன் இவ்வ

“ஹே… சூப்பர்…” கைத்தட்டி குதூகலித்தவளை இமைக்காமல் பார்த்தான் அவன்…

அவன் செய்யும் சின்னச் சின்ன விசங்களையும் கண்டு குதூகலிக்கும் அவளது காதல் இருக்கிற வரை அவனால் எதையும் சாதிக்க முடியும்… அந்த நம்பிக்கை தான் அவனை இந்தளவுக்கு முன்னேற்றி இருக்கிறது…

“சிகரெட் பிடிக்கலையா…” அவள் லைட்டரை கொண்டு வந்து சிகரெட்டை பொருத்த வர… அதை ஊதி அணைத்தவன் சிகரெட்டை கசக்கி குப்பை தொட்டியில் போட்டான்…

கேள்வியாய் பார்த்த மனைவியை அணைத்து கொண்டவன், “நான் இப்போ தனியாள் இல்லை… என்னை நம்பி என் மனைவி இருக்கிறாள்…” என்றவன் அடுத்து அவளது வயிற்றில் கை வைத்து, “என் குழந்தை இருக்கு… அவங்களுக்காகவாவது என் ஹெல்த்தை நான் பார்த்துக்க வேண்டாமா…

மருத்துவமனையில் இருந்து அவந்திகா வீடு திரும்பியதும் சிசுவின் இறுதி காரியத்திற்கு வேண்டிய எல்லா ஏற்பாடும் நடந்தது… அப்போது அர்ஜூன் அங்கு வந்தான்… அவனைக் கண்டதும் துரை அடிக்கப் பாய்ந்துவிட்டான்…

“எதுக்குடா இங்கே வந்த…? தங்கச்சி உடம்பில் இருக்கிற கொஞ்ச நஞ்ச உயிரையும் மொத்தமா எடுக்கிறதுக்கா…?” என்று அவன் நண்பனது சட்டையைப் பிடித்துக் கொண்டு கத்தினான்…

அர்ஜூன் தனது கையிலிருந்த பையை நீட்டி, “குழந்தைக்கு ட்ரெஸ்…” என்க…

அடுத்த நொடி ஆத்திரத்துடன் அதைத் தூக்கியெறிந்த துரை, “யாரோட குழந்தைக்கு யாருடா ட்ரெஸ் எடுத்துக் கொடுக்கிறது… உயிரோட இருக்கும் போது அதன் மேல் கொஞ்சமும் பாசமில்லை… இப்போ என்ன புதுசா பாசம் பொத்துக்கிட்டு வருது…

பெற்றோர் படித்துப் படித்துக் கூறியும் இறங்கும் இடத்தைத் தவற விட்ட தனது மடத்தனத்தை எண்ணி அவள் தன் தலையில் தானே கொட்டி கொண்டாள். தந்தைக்கு அழைத்துக் கேட்கலாம் தான். ஆனால் அன்னையிடம் வசவுகளை யார் வாங்குவது? அதனால் அந்த எண்ணத்தைத் தவிர்த்து விட்டாள். சென்னை வந்ததும் தொடர்பு கொள்ளச் சொல்லி தந்தை கொடுத்த அலைப்பேசி எண் அந்தக் கணம் அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது.

‘நமக்குன்னு ஒரு அடிமை வலிய வந்து சிக்கி இருக்கும் போது நீ எதுக்கு நிலா கவலைப்படுற? அடிமையை அழைப்போம்.’ என்று நினைத்தவள் தந்தை கொடுத்த எண்ணிற்குத் தனது அலைப்பேசியில் இருந்து அழைத்தாள்.

“உன் உள்ளம் நான் காண என் ஆயுள் போதாது
என் அன்பை நான் சொல்ல உன் காலம் போதாது
என் காதல் எடையென்ன உன் நெஞ்சு காணாது